ရာမယဏ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးတို႔၊ အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ျပည္သူလူထုဟာ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးတို႔ ဒီလိုေျပာတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
အရင္အပတ္ကဆိုရင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက ဇာတ္ႀကီး ၂ ခုျဖစ္တဲ့ မဟာဘာရတ နဲ႔ ရာမယဏ ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ လူထုရဲ႔အခြင့္အေရးေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ လူထုရဲ႔အင္အားေတြကို ဘယ္ေလာက္အေလးထားတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပသြားခ်င္ပါတယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီအပတ္မွာေတာ့ ရာမယဏ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း က်မ ေျပာျပပါမယ္။ ရာမဇာတ္ ဆုိတာဟာ သူတို႔အိႏၵိယမွာ ရာမယဏလို႔ ေခၚပါတယ္။ အေရွ႔ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚမွာ အင္မတန္မွ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိတဲ့ ဇာတ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ႀကီးဟာ ဘာျဖစ္လို႔ အေရွ႔တိုင္းႏိုင္ငံေတြေပၚမွာ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈ ရွိသလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆိုတာ ‘မင္းေကာင္း’အေၾကာင္းပဲလို႔ ဒီလိုပဲ က်မကျမင္တယ္။ ေကာင္းတဲ့မင္းမ်ား၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့မင္းမ်ားဟာ ဘယ္လိုလုပ္တယ္၊ ဘယ္လိုကိုင္တယ္၊ ဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္၊ ဒါ ႏိုင္ငံေရးဘက္က ၾကည့္ရင္အမ်ားႀကီး ျမင္ပါတယ္။ က်မ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာပါ။ ဘာသာေရးအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေလာကီအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာျဖစ္ပါတယ္။
ပထမ စၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ဆင္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသားဟာ၊ ရာမမင္းသားရဲ႔ အျပစ္ေၾကာင့္ပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ေတာထြက္သြားရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဝဋ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ ကံ ကံ ၏အက်ဳိး၊ ကိုယ္လုပ္သလို ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဝဋ္လိုက္တဲ့ အက်ဳိးေပါ့။ ဒီ ရာမမင္းသားရဲ႔ ခမည္းေတာ္ႀကီးဟာ မင္းသားဘဝတုန္းက (ဒါ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲက က်မေျပာတာေနာ္၊ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲကဆိုေတာ့ ျမန္မာမ်ားသိတဲ့ ရာမဇာတ္ထက္ ပိုၿပီး အေသးစိတ္ ပါပါတယ္။) သူအရင္ မင္းသားဘဝတုန္းက တခါက်ေတာ့ သူ ေတာလိုက္ထြက္တယ္တဲ့။ ေတာလိုက္ထြက္တဲ့အခါမွာ သူက ေတာတိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ထင္ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ပစ္လိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းသြားၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တိရစၧာန္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူကလည္း ရေသ့ေလးေပါ့ေလ။ (သု၀ဏၰသာမဇာတ္နဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္။) သူရဲ႔မ်က္စိမျမင္တဲ့ မိဘအိုႀကီး ၂ ပါးကို လုပ္ေကြၽးေနတဲ့ ရေသ့ေလး ျဖစ္တယ္။ ရေသ့ေလးဟာ သူ႔မိဘ ၂ ပါးထံ ေခၚသြားပါဆိုၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ မင္းသားက ရေသ့ေလးရဲ႔ မိဘ ၂ ပါးထံ သြားၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ သူဟာ မွားၿပီးေတာ့ ျမားနဲ႔ပစ္လိုက္တာမို႔ သူတို႔သားဟာ ကြယ္လြန္သြားၿပီလို႔ ေျပာေတာ့၊ မိဘမ်ားက သူ႔ကိုက်ိန္ဆဲလိုက္တယ္ တဲ့။ “သူတို႔မွာ အားကိုးစရာဆိုလို႔ ဒီသားပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီလို လုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ရင္ အားကိုးစရာ သားမရွိဘဲနဲ႔ စိတ္ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေသပါေစေသာဝ္” ဆိုၿပီးေတာ့ က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္လို႔ ဒီလိုအေျပာရွိတယ္။
ေနာက္က်ေတာ့ ဘုရင္ျဖစ္လာၿပီး ရာမမင္းသားနဲ႔တကြ တျခားသားေတာ္ ၃ ပါး ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ရာမမင္းသားဟာ အဘက္ဘက္က ေတာ္တယ္။ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ မင္းသားဆိုတဲ့ လကၡဏာအားလံုးရွိၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ရာမမင္းသားကို ျပည္သူလူထုကလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္။ မိမိတို႔ကို တေန႔က်ရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္စိုးသြားမယ့္ ဘုရင္ေကာင္း ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို လက္ခံၿပီးသား ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ဒီလိုလက္ခံထားေသာ္လည္း ရာမမင္းသားရဲ႔ ညီေတာ္ ဘာရတ ရဲ႔ မိခင္ျဖစ္တဲ့မိဖုရားဟာလည္း သူ႔ရဲ႔သားကို ဘုရင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ခမည္းေတာ္ႀကီးကို “အရင္တုန္းကေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူေတာင္းထားတဲ့ ဆု ၂ဆုကိုေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူ႔သားကို ဘုရင္ေျမွာက္ၿပီးေတာ့၊ ရာမမင္းသားကို ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေတာထြက္သြားပါေစ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေတာင္းဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက သူ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥဆိုၿပီး ျငင္းတယ္။ ျငင္းေပမယ့္လည္း သူကတိမတည္ရာ ေရာက္တာေပါ့။ အစတုန္းကေတာ့ ဆု ၂ဆုေဆာင္းႏိုင္တယ္၊ ေတာင္းတာေပးမယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးမွ၊ အခုေတာ့ မေပးေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူဟာအင္မတန္ “ကတိပ်က္တဲ့မင္း”။
ကတိပ်က္တဲ့ဘုရင္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ မင္းပဲ၊ ဒီေတာ့ သူသိပ္ၿပီးရွက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ မသာယာဘူး။ သားေတာ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမးတယ္ တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာ မသာသလဲဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ဘာမွမေျပာခင္ ဟိုမိဖုရားက ဝင္ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္တယ္၊ “သူ႔ကိုဒီလိုကတိေပးခဲ့တယ္။ အခု ဒီကတိကိုမတည္ပါဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့ ဝင္ေျပာေတာ့ ရာမမင္းသားက၊ သားေကာင္းမ်ားဆိုတာ ဖခင္မ်ားရဲ႔ကတိ တည္ေရးအတြက္ ဦးတည္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ရမယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ခမည္းေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကိုတည္ပါေစ၊ သားေတာ္ ေတာထြက္ပါမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ခဲ့တယ္။
ဒီဇာတ္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူႀကဳိက္မ်ားခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္ထဲမွာပါတဲ့ မင္းညီမင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းေကာင္းပီသတယ္။ ရာမမင္းသားဟာလည္း မင္းေကာင္းျဖစ္မယ့္ မင္းသားတစ္ပါးပီသတယ္။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလည္း သူ႔ အျပစ္ေတာ့ သူရွိတာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ သူတတ္ႏိုင္သမွ် သူ႔တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ သူ႔ရဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။
ရာမမင္းသားရဲ႔ ညီေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုနန္းေပးမယ္ဆိုေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ သူ႔ရဲ႔ ေနာင္ေတာ္သာလွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္ထိုက္တယ္။ သူဟာေနာင္ေတာ္ေလာက္လည္း အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ ဟာ- ငါရရင္ေတာ့ ယူလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္လံုးလံုးမရွိဘူးေနာ္။ ဒါေတာင္တရားဝင္ ေပးတာ၊ လုၿပီးေတာ့ မခြဲႏိုင္ မခြာႏိုင္ တြယ္တာေနတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရာမမင္းသားဟာ ေတာထြက္သြားရွာၿပီ။ သူရဲ႔ညီေတာ္ ဘာရတ က “ေနာင္ေတာ္ျပန္လာပါ။ ညီေတာ္အေနနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းလည္း မရွိဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တာလည္း မဟုတ္ဘူူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကြလာေတာ္မူပါ” ဆိုေတာ့ ဟိုကျငင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ “သားေကာင္းမ်ားဟာ ဖခင္ကတိတည္ေရးအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္၊ ဖခင္မ်ားဟာ အထူးသျဖင့္ မင္း ဆိုလို႔ရွိရင္ ကတိတည္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ေတာ့ သူျပန္မလာဘူး။ ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီေတာ္က “သူဟာ ဘုရင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႔ စစ္မွန္တဲ့၊ တကယ့္တရားဝင္စစ္မွန္တဲ့ ဘုရင္ဟာ ရာမမင္းသား ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ပလႅင္ေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ဘူး လို႔ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ပလႅင္ေပၚမွာ ရာမမင္းသားရဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံကို တင္ထားၿပီးေတာ့၊ ဒီမင္းသားဟာ ပလႅင္ေအာက္ကေန ထိုင္ၿပီးေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရးကို စီရင္ေတာ္မူတယ္လို႔ ဒီလိုပဲအဆိုရွိတယ္။ အဲဒီေလာက္ သူကလည္း မင္းသားေကာင္းမ်ားရဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။
သူ႔ခမည္းေတာ္ႀကီးခမ်ာေတာ့ နတ္ရြာစံသြားရွာတယ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့။ ဟိုတုန္းက သူက်ိန္ဆဲခံထားရတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ သူ႔သားေတာ္ဟာ သူအတြက္ေၾကာင့္ ေတာထြက္သြားရတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ပဲ နတ္ရြာစံ သြားတယ္။
ေနာက္ပိုင္းဇာတ္လမ္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားက သိၾကပါတယ္။ ရာမမင္းသားနဲ႔ သီတာမင္းသမီး ေတာထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါသြားတာက ရာမမင္းသားရဲ႔ညီေတာ္ လကၡဏ။ ညီေတာ္ လကၡဏ ဆိုတာကလည္း မင္းသား ေကာင္းမ်ားရဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အင္မတန္မွ ျပည့္ဝတယ္။ သူ႔ရဲ႔ေနာင္ေတာ္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ရဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ကို သူဘယ္ေလာက္ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ၊ ၾကည္ၾကည္ၫိုၫို၊ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းတင္ေလာက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔က ‘ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ လကၡဏ မင္းသားလို ျဖစ္သင့္တယ္’ လို႔ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ အင္မတန္မွ သစၥာရွိတယ္။ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ အကာအကြယ္ေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႔ေနာင္ေတာ္ကို ခ်စ္သလိုပဲ၊ သူ႔ရဲ႔မရီးကိုလည္း အင္မတန္မွ ေလးစားတယ္။ အေမတစ္ေယာက္လို သူဆက္ဆံတယ္။ ဒီလိုျပဳစုဆက္ဆံၿပီးေတာ့ အရာရာမွာ ညာလက္ရံုးသဖြယ္ ေနခဲ့ၿပီးေတာ့၊ ရာမ မင္းသားနဲ႔ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးတို႔ စစ္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ရာမ မင္းသားရဲ႔ ေဘးကေနၿပီးေတာ့ တခ်ိန္လံုးတိုက္ခဲ့တယ္။
ဒႆဂီရိဘီလူးနဲ႔ ရာမမင္းသားတို႔ စစ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း အမ်ားသိၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒႆဂီရိက သီတာ မင္းသမီးကို ခိုးသြားတယ္။ ခိုးသြားၿပီးေတာ့ ဟာႏုမာန္ ေမ်ာက္မင္းတို႔နဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ တိုက္ၾကတယ္။ တိုက္ၾကၿပီးေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔သိတဲ့ ပံုျပင္ေတြမွာဆိုရင္ ဒႆဂီရိအေပၚမွာ အႏိုင္ယူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသား၊ သီတာမင္းသမီး၊ လကၡဏမင္းသားတို႔ ျပန္လာၿပီး ရာမမင္းသားကေန နန္းျပန္ယူၿပီး အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ဒီေလာက္ပဲ သိၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးမွာက အဲဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ရာမ မင္းသားဟာ သူ႔ရဲ႔ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ၿပီးနန္းတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ (မင္းေကာင္းမ်ားဆိုတာက ျပည္သူလူထုရဲ႔ စိတ္ထားက ဘယ္လို ရွိတယ္၊ ျပည္သူလူထုထဲမွာ ဘာေတြေျပာေနတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲနားစြင့္၊ နားေထာင္ေနရတယ္။) နားစြင့္၊နားေထာင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုအသံေတြ ထြက္လာသလဲဆိုေတာ့ သီတာ မိဖုရားဟာ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးရဲ႔ နန္းေတာ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာေနခဲ့ရသလဲ၊ ဒီလိုအျခားသူရဲ႔ နန္းေတာ္ထဲမွာေနခဲ့တဲ့ မိဖုရားဟာ သန္႔စင္တယ္လို႔ သူတို႔မယူဆႏိုင္ဘူး။
ဒီလို ေျပာလာေတာ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဆိုတာ ျပည္သူလူထုေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားဘူး။ ငါ့မိန္းမေျပာရပါ့မလားဆိုၿပီးေတာ့ အားလံုး အင္းစိန္ထဲ ထည့္လို႔မရဘူး။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဟာ ဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူး။ မိဖုရားကလည္း သူဟာအင္မတန္ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္။ သူကမေၾကာက္ပါဘူး။ ဒါကိုျပရဲပါတယ္ဆို ၿပီးေတာ့ မီးပံုထဲကို ဆင္းျပတယ္။ မီးပံုထဲကို ဆင္းၿပီးေတာ့ျပေသာ္ျငားလည္း မီးကသူ႔ကိုမေလာင္ဘူး။ သူ႔ရဲ႔ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမႈေၾကာင့္ မီးကလည္းအႏၱရာယ္မျပဳႏိုင္ဘူးလို႔ ျပလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အားလုံးေကာင္းသြားၿပီလို႔ ဒီလိုပဲထင္ရတာေပါ့ေလ။ ထင္ရေပမယ့္လည္း ဒီေကာလာဟလေတြက မၿငိမ္းသြားဘူး။ ဒႆဂီရိရဲ႔နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနမိတဲ့မိဖုရားကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေကာက္သင့္သလား၊ မေကာက္သင့္ဘူးလား၊ အခ်ီအခ်ေျပာတာဆိုတာေတြက ဆက္ၿပီးေတာ့ရွိေနတယ္။
ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းက သီတာမိဖုရားကို ျပည္နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက သံသယရွိၿပီဆိုမွျဖင့္ သူဘယ္လိုပဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိရွိ၊ ျပည္သူလူထုရဲ႔ အလိုကိုမဆန္႔က်င္ရဘူး တဲ့။ ဒါဟာမင္းက်င့္တရားထဲမွာ တစ္ခုပါတယ္မဟုတ္လား။ ျပည္သူလူထုရဲ႔အလိုကို မဆန္႔က်င္ရဘူးဆိုၿပီး သီတာ မိဖုရားကို ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။
ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ေတာ့ သီတာမိဖုရားႀကီးဟာ ေတာထဲမွာေနရတယ္။ ေတာထဲမွာေနစဥ္ပဲ သူ႔ရဲ႔အမႊာပူး သားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာတဲ့အခါက်မွ(က်မေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိဘူး) ေတာလိုက္ရင္းနဲ႔လား၊ ဘယ္လိုလားေတာ့မသိဘူး၊ ရာမမင္းသားရဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ားဟာ ဒီသားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚတာေပါ့ေလ။ မိဖုရားႀကီးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚတယ္။
ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚေပမယ့္ မိဖုရားႀကီးက အင္မတန္မွစိတ္နာတယ္လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သူဟာဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းလ်က္နဲ႔ မီးထဲဝင္ျပၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္ဆိုတာကို ျပႏိုင္ခဲ့လ်က္နဲ႔ ရာမမင္းက သူ႔ဘက္ကေန မရပ္တည္ခဲ့ဘူး။ ျပည္သူလူထုတခ်ိဳ႔က ေဝဖန္တာကို လက္ခံၿပီးေတာ့ သူ႔အေပၚမွာဆက္ဆံတာ မတရားခဲ့ဘူးလို႔ သူျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွ မိဖုရားျပန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူဟာဒီလိုပဲ ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာမွန္ရင္ သူ႔ရဲ႔ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ေျမႀကီးဟာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီး သိမ္းပိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး အဓိ႒ာန္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်မတို႔ကေတာ့ ေျမòမိတယ္၊ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္တယ္ေနာ္။ ဒီလိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမႀကီးကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ သိမ္းပိုက္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းျပန္ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔က ဗမာဆိုေတာ့ သီတာဟာ “ေရ” ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ွေညုမငအ စကားအရ Sita ဆိုတာ ေရဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ မေရာက္ပါဘူး။ Sita ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ဟာ သီတာရဲ႔ခမည္းေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဇနကၠမင္းႀကီးဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာလုပ္ေနတုန္းမွာ လယ္ထဲကေန ဒီခေလးငယ္ငယ္ေလး ထြက္လာလို႔၊ လယ္ထြန္ရင္းနဲ႔ထြက္လာတာမို႔ ထြန္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ Sita ဟာ “ပထဝီေျမႀကီးနတ္ရဲ႔သမီးေတာ္” လို႔ ဒီလိုသူတို႔အယူရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ သူ႔ရဲ႔ဖခင္ပထဝီေျမႀကီးဟာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီးေတာ့ လက္ခံေတာ္မူပါဆိုတာ က်မတို႔အျမင္နဲ႔ ဆိုးလို႔ေျမၿမဳိတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ က်မရွင္းျပတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ပထဝီေျမႀကီးရဲ႔မင္းျဖစ္တဲ့ သီတာမိဖုရားရဲ႔ ဖခင္အစစ္က ျပန္ၿပီးေတာ့လက္ခံယူရတယ္။ လက္ခံေတာ္မူေတာ့ အဲဒီမွာဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားတယ္။
ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းက က်မတို႔စဥ္းစားစရာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ စဥ္းစားစရာရွိတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာရွိတယ္။ ဒါက်မတို႔ အေရွ႔တိုင္းမွာ အင္မတန္မွၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ က်မတို႔ အေရွ႔တိုင္းသူ၊ အေရွ႔တိုင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရင့္က်က္သလဲဆိုတာကို ျပတယ္လို႔ က်မေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဟာအျဖဴနဲ႔အမဲ၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ဒီလိုခ်ည္းပဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာမမင္းရဲ႔ခမည္းေတာ္ဆိုရင္လည္း ေကာင္းတာရွိတယ္၊ ဆိုးတာရွိတယ္။ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့မင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အျပစ္ေတြရွိခဲ့တာေၾကာင့္မို႔ ဒီအျပစ္ေတြရဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးကို သူဆပ္သြားရတယ္။
ရာမမင္းဆိုရင္လည္း အင္မတန္မွေကာင္းတဲ႔မင္းတစ္ပါးပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႔မိဖုရားႀကီးအေပၚမွာ မွ်မွ်တတ မဆက္ဆံခဲ့ဘူး။ သီတာမိဖုရားေျပာခ်င္တာက သူျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမွန္း သိရဲ႔သားနဲ႔ သူမ်ားေျပာတာေတြ ဘာျဖစ္လို႔နားေထာင္ရလဲ ဆိုတာကိုေျပာတာ၊ ဒီေတာ့ ဒါက်မတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။
ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေကာင္းႀကီးပဲ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႔အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥဟာဒီမိုကေရစီရဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခုကို ေထာက္ျပတယ္လို႔ က်မေျပာခ်င္တယ္။ အမ်ားကေန အလကားသက္သက္ သြားပုတ္ေလလြင့္၊ အားအားယားယား ေျပာေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ တခါတေလ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း လႊမ္းမိုးတတ္တယ္။ အဲဒီဟာေတြကို က်မတို႔အမ်ားႀကီး သတိထားရမယ္။
က်မကေတာ့ထင္တယ္။ အခုေခတ္အေျခအေနဆိုရင္ သတင္းစာေတြဘာေတြရွိၿပီးေတာ့ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ သီတာမိဖုရားႀကီးဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ေရးေပးမယ့္ သတင္းစာေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပဲလို႔ က်မထင္တယ္။ အဲဒီလိုသာရွိခဲ့ရင္ သက္သက္ အားအားယားယား အတင္းေျပာေနတဲ့လူေတြေၾကာင့္ ဒီမိဖုရားႀကီးဟာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္အေပးခံရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မက ဒီလိုျမင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သီတာမိဖုရားဖက္ကေန ရပ္တည္တဲ့သတင္းစာေတြက ေရးၾကမွာကိုး။ ‘ဘယ္ႏွယ့္ မီးထဲဝင္တာေတာင္မွ မေလာင္တဲ့မိဖုရားဟာ မျဖဴစင္ဘဲရွိႏိုင္ပါ့မလား။ မင္းတို႔မွန္ရင္၊မင္းတို႔ရဲရင္၊ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြ မီးထဲဝင္ၾက’လို႔ ေျပာမွာေပါ့။ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြကေရာ မီးထဲကိုဝင္ျပရဲမလား။ ဝင္ရင္ေရာ သူတို႔ဟာ မီးမေလာင္ဘဲ ေနမလား။ ဒါေတြဟာ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အမ်ားႀကီးပဲ ပါပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတို႔ဒီမိုကေရစီ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားႀကီးျပႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလို အဖက္ဖက္ကေပါ့ေလ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ စဥ္းစားတဲ့ဇာတ္ေတြ ကမၻာမွာနည္းပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ပံုျပင္ေတြ ဒ႑ာရီေတြဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပီးသြားတာတို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ဟာေတြဆိုရင္လည္း တစ္ေယာက္မွမက်န္ေအာင္ အားလံုးရွင္းလင္း သုတ္သင္ပစ္လိုက္တာတို႔ ဒါေတြရွိတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုအျဖဴနဲ႔အမည္းတင္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အျဖဴနဲ႔အမည္းၾကားမွာ မီးခိုးေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ဇာတ္မ်ိဳးဆိုတာ သိပ္ေခတ္မီတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမွန္တရားဟာ ေခတ္မရွိဘူးရယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔လိုခ်င္တဲ့စနစ္ဟာ ကမၻာႀကီးတည္သ၍ ဒီစနစ္မ်ဳိးဟာ လိုလားအပ္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုျဖစ္မွာပဲ။
ဒီစနစ္ဟာ ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ အစိုးရမ်ားကို ကာကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႔အစိုးရေတြဟာ ဒီလိုဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မႏွစ္သက္ဘူး၊ ျပည္သူလူထုကိုသာ အကာအကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လို႔ သူတို႔ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ လူတိုင္းလူတိုင္းကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္ပါ။
က်မတို႔ကို တခ်ိဳ႔ကေမးတယ္၊ ဒါလည္းအားလံုးသိေနတဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။ ဒီမိုကေရစီတက္လို႔ရွိရင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါကို ကလဲ့စားေခ်မွာလား၊ ေမးတယ္။ က်မကေျပာတယ္၊ ကလဲ့စားေခ်တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ရဲ႔ “မူ” လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီအရ ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တိုင္း လိုက္ေခ်လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားမွ်မွ်တတ လုပ္ရတာ။
အခုေျပာခ်င္တာက “အေရွ႔တိုင္းဒီမိုကေရစီ”။ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ဆိုလိုခ်င္တာ။ အေနာက္တိုင္း ဒီမိုကေရစီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီလို႔ ဒီလိုက်မတို႔ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့စနစ္ ျဖစ္ရမယ္။
တခ်ိဳ႔ကဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီရဲ႔ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႔အႏွစ္သာရကို နားမလည္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားဟာ တိုက္တယ္ ခိုက္တယ္ဆိုတာဟာ အာဃာတတရားနဲ႔ ဖ်က္ဆီးခ်င္လို႔ တိုက္တယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ႏႈိင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလိုစိတ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒါဟာ လံုးလံုးမဟုတ္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားရဲ႔ အလုပ္ကိုက အစိုးရမမွားေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ။
အစိုးရမမွားေအာင္ဆိုေတာ့ အစိုးရမွားေနတာေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ ေထာက္ျပမွသာလွ်င္ မမွားေအာင္လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ကိုယ္ဘာမွားမွန္း မသိဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သိရင္လည္း ဘယ္သူမွမေျပာရဲဘူးဆိုရင္ ဆက္ၿပီးေတာ့မွားေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ က်မတို႔က အတိုက္အခံဆိုေတာ့ အတိုက္အခံအလုပ္ပဲလုပ္မွာပဲ။ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မွာပဲ။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ က်မတို႔ကေတာ့ အာဃာတစိတ္နဲ႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အာဃာတအင္မတန္မွမ်ားေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုေတာ့ က်မတို႔ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီႏွလံုးသားထဲက အာဃာတေတြကို ေဖ်ာက္လိုက္ပါလို႔ ဒါပဲေျပာႏိုင္တယ္။ ေဖ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒါကိုသိႏိုင္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ ေနာင္ဂ်ိန္ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်ေနတဲ့သူမ်ားဟာ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့သူမ်ားပီပီ ဆက္ဆံၾကတာပါပဲ။ ဒါ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ပဲ။ က်မတို႔အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ဒီလို လူပီပီေနတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွလိုလားပါတယ္။ လူေတြကိုလူလို ဆက္ဆံတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကို တန္ဖိုးထားတဲ့စနစ္ကို က်မတို႔အေရွ႔တိုင္းက အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။ ။
(မွတ္ခ်က္ - ၁၉၉၅/၉၆ ခုႏွစ္ မိန္႔ခြန္းမ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးတို႔၊ အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ျပည္သူလူထုဟာ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးတို႔ ဒီလိုေျပာတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
အရင္အပတ္ကဆိုရင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက ဇာတ္ႀကီး ၂ ခုျဖစ္တဲ့ မဟာဘာရတ နဲ႔ ရာမယဏ ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ လူထုရဲ႔အခြင့္အေရးေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ လူထုရဲ႔အင္အားေတြကို ဘယ္ေလာက္အေလးထားတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပသြားခ်င္ပါတယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီအပတ္မွာေတာ့ ရာမယဏ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း က်မ ေျပာျပပါမယ္။ ရာမဇာတ္ ဆုိတာဟာ သူတို႔အိႏၵိယမွာ ရာမယဏလို႔ ေခၚပါတယ္။ အေရွ႔ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚမွာ အင္မတန္မွ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိတဲ့ ဇာတ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ႀကီးဟာ ဘာျဖစ္လို႔ အေရွ႔တိုင္းႏိုင္ငံေတြေပၚမွာ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈ ရွိသလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆိုတာ ‘မင္းေကာင္း’အေၾကာင္းပဲလို႔ ဒီလိုပဲ က်မကျမင္တယ္။ ေကာင္းတဲ့မင္းမ်ား၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့မင္းမ်ားဟာ ဘယ္လိုလုပ္တယ္၊ ဘယ္လိုကိုင္တယ္၊ ဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္၊ ဒါ ႏိုင္ငံေရးဘက္က ၾကည့္ရင္အမ်ားႀကီး ျမင္ပါတယ္။ က်မ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာပါ။ ဘာသာေရးအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေလာကီအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာျဖစ္ပါတယ္။
ပထမ စၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ဆင္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသားဟာ၊ ရာမမင္းသားရဲ႔ အျပစ္ေၾကာင့္ပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ေတာထြက္သြားရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဝဋ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ ကံ ကံ ၏အက်ဳိး၊ ကိုယ္လုပ္သလို ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဝဋ္လိုက္တဲ့ အက်ဳိးေပါ့။ ဒီ ရာမမင္းသားရဲ႔ ခမည္းေတာ္ႀကီးဟာ မင္းသားဘဝတုန္းက (ဒါ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲက က်မေျပာတာေနာ္၊ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲကဆိုေတာ့ ျမန္မာမ်ားသိတဲ့ ရာမဇာတ္ထက္ ပိုၿပီး အေသးစိတ္ ပါပါတယ္။) သူအရင္ မင္းသားဘဝတုန္းက တခါက်ေတာ့ သူ ေတာလိုက္ထြက္တယ္တဲ့။ ေတာလိုက္ထြက္တဲ့အခါမွာ သူက ေတာတိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ထင္ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ပစ္လိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းသြားၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တိရစၧာန္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူကလည္း ရေသ့ေလးေပါ့ေလ။ (သု၀ဏၰသာမဇာတ္နဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္။) သူရဲ႔မ်က္စိမျမင္တဲ့ မိဘအိုႀကီး ၂ ပါးကို လုပ္ေကြၽးေနတဲ့ ရေသ့ေလး ျဖစ္တယ္။ ရေသ့ေလးဟာ သူ႔မိဘ ၂ ပါးထံ ေခၚသြားပါဆိုၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ မင္းသားက ရေသ့ေလးရဲ႔ မိဘ ၂ ပါးထံ သြားၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ သူဟာ မွားၿပီးေတာ့ ျမားနဲ႔ပစ္လိုက္တာမို႔ သူတို႔သားဟာ ကြယ္လြန္သြားၿပီလို႔ ေျပာေတာ့၊ မိဘမ်ားက သူ႔ကိုက်ိန္ဆဲလိုက္တယ္ တဲ့။ “သူတို႔မွာ အားကိုးစရာဆိုလို႔ ဒီသားပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီလို လုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ရင္ အားကိုးစရာ သားမရွိဘဲနဲ႔ စိတ္ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေသပါေစေသာဝ္” ဆိုၿပီးေတာ့ က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္လို႔ ဒီလိုအေျပာရွိတယ္။
ေနာက္က်ေတာ့ ဘုရင္ျဖစ္လာၿပီး ရာမမင္းသားနဲ႔တကြ တျခားသားေတာ္ ၃ ပါး ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ရာမမင္းသားဟာ အဘက္ဘက္က ေတာ္တယ္။ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ မင္းသားဆိုတဲ့ လကၡဏာအားလံုးရွိၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ရာမမင္းသားကို ျပည္သူလူထုကလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္။ မိမိတို႔ကို တေန႔က်ရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္စိုးသြားမယ့္ ဘုရင္ေကာင္း ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို လက္ခံၿပီးသား ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ဒီလိုလက္ခံထားေသာ္လည္း ရာမမင္းသားရဲ႔ ညီေတာ္ ဘာရတ ရဲ႔ မိခင္ျဖစ္တဲ့မိဖုရားဟာလည္း သူ႔ရဲ႔သားကို ဘုရင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ခမည္းေတာ္ႀကီးကို “အရင္တုန္းကေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူေတာင္းထားတဲ့ ဆု ၂ဆုကိုေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူ႔သားကို ဘုရင္ေျမွာက္ၿပီးေတာ့၊ ရာမမင္းသားကို ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေတာထြက္သြားပါေစ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေတာင္းဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက သူ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥဆိုၿပီး ျငင္းတယ္။ ျငင္းေပမယ့္လည္း သူကတိမတည္ရာ ေရာက္တာေပါ့။ အစတုန္းကေတာ့ ဆု ၂ဆုေဆာင္းႏိုင္တယ္၊ ေတာင္းတာေပးမယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးမွ၊ အခုေတာ့ မေပးေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူဟာအင္မတန္ “ကတိပ်က္တဲ့မင္း”။
ကတိပ်က္တဲ့ဘုရင္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ မင္းပဲ၊ ဒီေတာ့ သူသိပ္ၿပီးရွက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ မသာယာဘူး။ သားေတာ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမးတယ္ တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာ မသာသလဲဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ဘာမွမေျပာခင္ ဟိုမိဖုရားက ဝင္ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္တယ္၊ “သူ႔ကိုဒီလိုကတိေပးခဲ့တယ္။ အခု ဒီကတိကိုမတည္ပါဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့ ဝင္ေျပာေတာ့ ရာမမင္းသားက၊ သားေကာင္းမ်ားဆိုတာ ဖခင္မ်ားရဲ႔ကတိ တည္ေရးအတြက္ ဦးတည္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ရမယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ခမည္းေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကိုတည္ပါေစ၊ သားေတာ္ ေတာထြက္ပါမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ခဲ့တယ္။
ဒီဇာတ္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူႀကဳိက္မ်ားခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္ထဲမွာပါတဲ့ မင္းညီမင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းေကာင္းပီသတယ္။ ရာမမင္းသားဟာလည္း မင္းေကာင္းျဖစ္မယ့္ မင္းသားတစ္ပါးပီသတယ္။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလည္း သူ႔ အျပစ္ေတာ့ သူရွိတာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ သူတတ္ႏိုင္သမွ် သူ႔တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ သူ႔ရဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။
ရာမမင္းသားရဲ႔ ညီေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုနန္းေပးမယ္ဆိုေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ သူ႔ရဲ႔ ေနာင္ေတာ္သာလွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္ထိုက္တယ္။ သူဟာေနာင္ေတာ္ေလာက္လည္း အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ ဟာ- ငါရရင္ေတာ့ ယူလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္လံုးလံုးမရွိဘူးေနာ္။ ဒါေတာင္တရားဝင္ ေပးတာ၊ လုၿပီးေတာ့ မခြဲႏိုင္ မခြာႏိုင္ တြယ္တာေနတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရာမမင္းသားဟာ ေတာထြက္သြားရွာၿပီ။ သူရဲ႔ညီေတာ္ ဘာရတ က “ေနာင္ေတာ္ျပန္လာပါ။ ညီေတာ္အေနနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းလည္း မရွိဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တာလည္း မဟုတ္ဘူူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကြလာေတာ္မူပါ” ဆိုေတာ့ ဟိုကျငင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ “သားေကာင္းမ်ားဟာ ဖခင္ကတိတည္ေရးအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္၊ ဖခင္မ်ားဟာ အထူးသျဖင့္ မင္း ဆိုလို႔ရွိရင္ ကတိတည္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ေတာ့ သူျပန္မလာဘူး။ ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီေတာ္က “သူဟာ ဘုရင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႔ စစ္မွန္တဲ့၊ တကယ့္တရားဝင္စစ္မွန္တဲ့ ဘုရင္ဟာ ရာမမင္းသား ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ပလႅင္ေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ဘူး လို႔ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ပလႅင္ေပၚမွာ ရာမမင္းသားရဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံကို တင္ထားၿပီးေတာ့၊ ဒီမင္းသားဟာ ပလႅင္ေအာက္ကေန ထိုင္ၿပီးေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရးကို စီရင္ေတာ္မူတယ္လို႔ ဒီလိုပဲအဆိုရွိတယ္။ အဲဒီေလာက္ သူကလည္း မင္းသားေကာင္းမ်ားရဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။
သူ႔ခမည္းေတာ္ႀကီးခမ်ာေတာ့ နတ္ရြာစံသြားရွာတယ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့။ ဟိုတုန္းက သူက်ိန္ဆဲခံထားရတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ သူ႔သားေတာ္ဟာ သူအတြက္ေၾကာင့္ ေတာထြက္သြားရတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ပဲ နတ္ရြာစံ သြားတယ္။
ေနာက္ပိုင္းဇာတ္လမ္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားက သိၾကပါတယ္။ ရာမမင္းသားနဲ႔ သီတာမင္းသမီး ေတာထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါသြားတာက ရာမမင္းသားရဲ႔ညီေတာ္ လကၡဏ။ ညီေတာ္ လကၡဏ ဆိုတာကလည္း မင္းသား ေကာင္းမ်ားရဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အင္မတန္မွ ျပည့္ဝတယ္။ သူ႔ရဲ႔ေနာင္ေတာ္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ရဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ကို သူဘယ္ေလာက္ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ၊ ၾကည္ၾကည္ၫိုၫို၊ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းတင္ေလာက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔က ‘ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ လကၡဏ မင္းသားလို ျဖစ္သင့္တယ္’ လို႔ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ အင္မတန္မွ သစၥာရွိတယ္။ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ အကာအကြယ္ေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႔ေနာင္ေတာ္ကို ခ်စ္သလိုပဲ၊ သူ႔ရဲ႔မရီးကိုလည္း အင္မတန္မွ ေလးစားတယ္။ အေမတစ္ေယာက္လို သူဆက္ဆံတယ္။ ဒီလိုျပဳစုဆက္ဆံၿပီးေတာ့ အရာရာမွာ ညာလက္ရံုးသဖြယ္ ေနခဲ့ၿပီးေတာ့၊ ရာမ မင္းသားနဲ႔ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးတို႔ စစ္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ရာမ မင္းသားရဲ႔ ေဘးကေနၿပီးေတာ့ တခ်ိန္လံုးတိုက္ခဲ့တယ္။
ဒႆဂီရိဘီလူးနဲ႔ ရာမမင္းသားတို႔ စစ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း အမ်ားသိၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒႆဂီရိက သီတာ မင္းသမီးကို ခိုးသြားတယ္။ ခိုးသြားၿပီးေတာ့ ဟာႏုမာန္ ေမ်ာက္မင္းတို႔နဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ တိုက္ၾကတယ္။ တိုက္ၾကၿပီးေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔သိတဲ့ ပံုျပင္ေတြမွာဆိုရင္ ဒႆဂီရိအေပၚမွာ အႏိုင္ယူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသား၊ သီတာမင္းသမီး၊ လကၡဏမင္းသားတို႔ ျပန္လာၿပီး ရာမမင္းသားကေန နန္းျပန္ယူၿပီး အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ဒီေလာက္ပဲ သိၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးမွာက အဲဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ရာမ မင္းသားဟာ သူ႔ရဲ႔ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ၿပီးနန္းတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ (မင္းေကာင္းမ်ားဆိုတာက ျပည္သူလူထုရဲ႔ စိတ္ထားက ဘယ္လို ရွိတယ္၊ ျပည္သူလူထုထဲမွာ ဘာေတြေျပာေနတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲနားစြင့္၊ နားေထာင္ေနရတယ္။) နားစြင့္၊နားေထာင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုအသံေတြ ထြက္လာသလဲဆိုေတာ့ သီတာ မိဖုရားဟာ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးရဲ႔ နန္းေတာ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာေနခဲ့ရသလဲ၊ ဒီလိုအျခားသူရဲ႔ နန္းေတာ္ထဲမွာေနခဲ့တဲ့ မိဖုရားဟာ သန္႔စင္တယ္လို႔ သူတို႔မယူဆႏိုင္ဘူး။
ဒီလို ေျပာလာေတာ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဆိုတာ ျပည္သူလူထုေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားဘူး။ ငါ့မိန္းမေျပာရပါ့မလားဆိုၿပီးေတာ့ အားလံုး အင္းစိန္ထဲ ထည့္လို႔မရဘူး။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဟာ ဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူး။ မိဖုရားကလည္း သူဟာအင္မတန္ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္။ သူကမေၾကာက္ပါဘူး။ ဒါကိုျပရဲပါတယ္ဆို ၿပီးေတာ့ မီးပံုထဲကို ဆင္းျပတယ္။ မီးပံုထဲကို ဆင္းၿပီးေတာ့ျပေသာ္ျငားလည္း မီးကသူ႔ကိုမေလာင္ဘူး။ သူ႔ရဲ႔ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမႈေၾကာင့္ မီးကလည္းအႏၱရာယ္မျပဳႏိုင္ဘူးလို႔ ျပလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အားလုံးေကာင္းသြားၿပီလို႔ ဒီလိုပဲထင္ရတာေပါ့ေလ။ ထင္ရေပမယ့္လည္း ဒီေကာလာဟလေတြက မၿငိမ္းသြားဘူး။ ဒႆဂီရိရဲ႔နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနမိတဲ့မိဖုရားကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေကာက္သင့္သလား၊ မေကာက္သင့္ဘူးလား၊ အခ်ီအခ်ေျပာတာဆိုတာေတြက ဆက္ၿပီးေတာ့ရွိေနတယ္။
ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းက သီတာမိဖုရားကို ျပည္နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက သံသယရွိၿပီဆိုမွျဖင့္ သူဘယ္လိုပဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိရွိ၊ ျပည္သူလူထုရဲ႔ အလိုကိုမဆန္႔က်င္ရဘူး တဲ့။ ဒါဟာမင္းက်င့္တရားထဲမွာ တစ္ခုပါတယ္မဟုတ္လား။ ျပည္သူလူထုရဲ႔အလိုကို မဆန္႔က်င္ရဘူးဆိုၿပီး သီတာ မိဖုရားကို ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။
ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ေတာ့ သီတာမိဖုရားႀကီးဟာ ေတာထဲမွာေနရတယ္။ ေတာထဲမွာေနစဥ္ပဲ သူ႔ရဲ႔အမႊာပူး သားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာတဲ့အခါက်မွ(က်မေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိဘူး) ေတာလိုက္ရင္းနဲ႔လား၊ ဘယ္လိုလားေတာ့မသိဘူး၊ ရာမမင္းသားရဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ားဟာ ဒီသားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚတာေပါ့ေလ။ မိဖုရားႀကီးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚတယ္။
ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚေပမယ့္ မိဖုရားႀကီးက အင္မတန္မွစိတ္နာတယ္လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သူဟာဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းလ်က္နဲ႔ မီးထဲဝင္ျပၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္ဆိုတာကို ျပႏိုင္ခဲ့လ်က္နဲ႔ ရာမမင္းက သူ႔ဘက္ကေန မရပ္တည္ခဲ့ဘူး။ ျပည္သူလူထုတခ်ိဳ႔က ေဝဖန္တာကို လက္ခံၿပီးေတာ့ သူ႔အေပၚမွာဆက္ဆံတာ မတရားခဲ့ဘူးလို႔ သူျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွ မိဖုရားျပန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူဟာဒီလိုပဲ ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာမွန္ရင္ သူ႔ရဲ႔ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ေျမႀကီးဟာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီး သိမ္းပိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး အဓိ႒ာန္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်မတို႔ကေတာ့ ေျမòမိတယ္၊ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္တယ္ေနာ္။ ဒီလိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမႀကီးကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ သိမ္းပိုက္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းျပန္ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔က ဗမာဆိုေတာ့ သီတာဟာ “ေရ” ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ွေညုမငအ စကားအရ Sita ဆိုတာ ေရဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ မေရာက္ပါဘူး။ Sita ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ဟာ သီတာရဲ႔ခမည္းေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဇနကၠမင္းႀကီးဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာလုပ္ေနတုန္းမွာ လယ္ထဲကေန ဒီခေလးငယ္ငယ္ေလး ထြက္လာလို႔၊ လယ္ထြန္ရင္းနဲ႔ထြက္လာတာမို႔ ထြန္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ Sita ဟာ “ပထဝီေျမႀကီးနတ္ရဲ႔သမီးေတာ္” လို႔ ဒီလိုသူတို႔အယူရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ သူ႔ရဲ႔ဖခင္ပထဝီေျမႀကီးဟာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီးေတာ့ လက္ခံေတာ္မူပါဆိုတာ က်မတို႔အျမင္နဲ႔ ဆိုးလို႔ေျမၿမဳိတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ က်မရွင္းျပတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ပထဝီေျမႀကီးရဲ႔မင္းျဖစ္တဲ့ သီတာမိဖုရားရဲ႔ ဖခင္အစစ္က ျပန္ၿပီးေတာ့လက္ခံယူရတယ္။ လက္ခံေတာ္မူေတာ့ အဲဒီမွာဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားတယ္။
ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းက က်မတို႔စဥ္းစားစရာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ စဥ္းစားစရာရွိတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာရွိတယ္။ ဒါက်မတို႔ အေရွ႔တိုင္းမွာ အင္မတန္မွၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ က်မတို႔ အေရွ႔တိုင္းသူ၊ အေရွ႔တိုင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရင့္က်က္သလဲဆိုတာကို ျပတယ္လို႔ က်မေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဟာအျဖဴနဲ႔အမဲ၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ဒီလိုခ်ည္းပဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာမမင္းရဲ႔ခမည္းေတာ္ဆိုရင္လည္း ေကာင္းတာရွိတယ္၊ ဆိုးတာရွိတယ္။ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့မင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အျပစ္ေတြရွိခဲ့တာေၾကာင့္မို႔ ဒီအျပစ္ေတြရဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးကို သူဆပ္သြားရတယ္။
ရာမမင္းဆိုရင္လည္း အင္မတန္မွေကာင္းတဲ႔မင္းတစ္ပါးပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႔မိဖုရားႀကီးအေပၚမွာ မွ်မွ်တတ မဆက္ဆံခဲ့ဘူး။ သီတာမိဖုရားေျပာခ်င္တာက သူျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမွန္း သိရဲ႔သားနဲ႔ သူမ်ားေျပာတာေတြ ဘာျဖစ္လို႔နားေထာင္ရလဲ ဆိုတာကိုေျပာတာ၊ ဒီေတာ့ ဒါက်မတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။
ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေကာင္းႀကီးပဲ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႔အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥဟာဒီမိုကေရစီရဲ႔ အားနည္းခ်က္တစ္ခုကို ေထာက္ျပတယ္လို႔ က်မေျပာခ်င္တယ္။ အမ်ားကေန အလကားသက္သက္ သြားပုတ္ေလလြင့္၊ အားအားယားယား ေျပာေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ တခါတေလ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း လႊမ္းမိုးတတ္တယ္။ အဲဒီဟာေတြကို က်မတို႔အမ်ားႀကီး သတိထားရမယ္။
က်မကေတာ့ထင္တယ္။ အခုေခတ္အေျခအေနဆိုရင္ သတင္းစာေတြဘာေတြရွိၿပီးေတာ့ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ သီတာမိဖုရားႀကီးဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ေရးေပးမယ့္ သတင္းစာေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပဲလို႔ က်မထင္တယ္။ အဲဒီလိုသာရွိခဲ့ရင္ သက္သက္ အားအားယားယား အတင္းေျပာေနတဲ့လူေတြေၾကာင့္ ဒီမိဖုရားႀကီးဟာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္အေပးခံရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မက ဒီလိုျမင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သီတာမိဖုရားဖက္ကေန ရပ္တည္တဲ့သတင္းစာေတြက ေရးၾကမွာကိုး။ ‘ဘယ္ႏွယ့္ မီးထဲဝင္တာေတာင္မွ မေလာင္တဲ့မိဖုရားဟာ မျဖဴစင္ဘဲရွိႏိုင္ပါ့မလား။ မင္းတို႔မွန္ရင္၊မင္းတို႔ရဲရင္၊ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြ မီးထဲဝင္ၾက’လို႔ ေျပာမွာေပါ့။ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြကေရာ မီးထဲကိုဝင္ျပရဲမလား။ ဝင္ရင္ေရာ သူတို႔ဟာ မီးမေလာင္ဘဲ ေနမလား။ ဒါေတြဟာ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အမ်ားႀကီးပဲ ပါပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတို႔ဒီမိုကေရစီ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားႀကီးျပႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလို အဖက္ဖက္ကေပါ့ေလ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ စဥ္းစားတဲ့ဇာတ္ေတြ ကမၻာမွာနည္းပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ပံုျပင္ေတြ ဒ႑ာရီေတြဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပီးသြားတာတို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ဟာေတြဆိုရင္လည္း တစ္ေယာက္မွမက်န္ေအာင္ အားလံုးရွင္းလင္း သုတ္သင္ပစ္လိုက္တာတို႔ ဒါေတြရွိတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုအျဖဴနဲ႔အမည္းတင္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အျဖဴနဲ႔အမည္းၾကားမွာ မီးခိုးေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ဇာတ္မ်ိဳးဆိုတာ သိပ္ေခတ္မီတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမွန္တရားဟာ ေခတ္မရွိဘူးရယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔လိုခ်င္တဲ့စနစ္ဟာ ကမၻာႀကီးတည္သ၍ ဒီစနစ္မ်ဳိးဟာ လိုလားအပ္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုျဖစ္မွာပဲ။
ဒီစနစ္ဟာ ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ အစိုးရမ်ားကို ကာကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႔အစိုးရေတြဟာ ဒီလိုဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မႏွစ္သက္ဘူး၊ ျပည္သူလူထုကိုသာ အကာအကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လို႔ သူတို႔ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ လူတိုင္းလူတိုင္းကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္ပါ။
က်မတို႔ကို တခ်ိဳ႔ကေမးတယ္၊ ဒါလည္းအားလံုးသိေနတဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။ ဒီမိုကေရစီတက္လို႔ရွိရင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါကို ကလဲ့စားေခ်မွာလား၊ ေမးတယ္။ က်မကေျပာတယ္၊ ကလဲ့စားေခ်တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ရဲ႔ “မူ” လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီအရ ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တိုင္း လိုက္ေခ်လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားမွ်မွ်တတ လုပ္ရတာ။
အခုေျပာခ်င္တာက “အေရွ႔တိုင္းဒီမိုကေရစီ”။ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ဆိုလိုခ်င္တာ။ အေနာက္တိုင္း ဒီမိုကေရစီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီလို႔ ဒီလိုက်မတို႔ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့စနစ္ ျဖစ္ရမယ္။
တခ်ိဳ႔ကဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီရဲ႔ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႔အႏွစ္သာရကို နားမလည္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားဟာ တိုက္တယ္ ခိုက္တယ္ဆိုတာဟာ အာဃာတတရားနဲ႔ ဖ်က္ဆီးခ်င္လို႔ တိုက္တယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ႏႈိင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလိုစိတ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒါဟာ လံုးလံုးမဟုတ္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားရဲ႔ အလုပ္ကိုက အစိုးရမမွားေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ။
အစိုးရမမွားေအာင္ဆိုေတာ့ အစိုးရမွားေနတာေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ ေထာက္ျပမွသာလွ်င္ မမွားေအာင္လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ကိုယ္ဘာမွားမွန္း မသိဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သိရင္လည္း ဘယ္သူမွမေျပာရဲဘူးဆိုရင္ ဆက္ၿပီးေတာ့မွားေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ က်မတို႔က အတိုက္အခံဆိုေတာ့ အတိုက္အခံအလုပ္ပဲလုပ္မွာပဲ။ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မွာပဲ။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ က်မတို႔ကေတာ့ အာဃာတစိတ္နဲ႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အာဃာတအင္မတန္မွမ်ားေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုေတာ့ က်မတို႔ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီႏွလံုးသားထဲက အာဃာတေတြကို ေဖ်ာက္လိုက္ပါလို႔ ဒါပဲေျပာႏိုင္တယ္။ ေဖ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒါကိုသိႏိုင္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ ေနာင္ဂ်ိန္ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်ေနတဲ့သူမ်ားဟာ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့သူမ်ားပီပီ ဆက္ဆံၾကတာပါပဲ။ ဒါ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ပဲ။ က်မတို႔အေရွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ဒီလို လူပီပီေနတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွလိုလားပါတယ္။ လူေတြကိုလူလို ဆက္ဆံတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကို တန္ဖိုးထားတဲ့စနစ္ကို က်မတို႔အေရွ႔တိုင္းက အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။ ။
(မွတ္ခ်က္ - ၁၉၉၅/၉၆ ခုႏွစ္ မိန္႔ခြန္းမ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
